Wolfram - W

Wolfram - 74W

Pełny tekst artykułu dostępny jest dla zarejestrowanych użytkowników

Odkryty został przez szwedzkiego chemika Carla Wilhelma Scheele (1781 r.) lub, jak uważają niektórzy przez hiszpańskich braci Juana Jose i Fausto D'Elhuayar (1783 r.). Nazwa polska wywodzi się z niemieckich słów wolf (wilk) i ran (piana).

Nazwa angielska wywodzi się z języka szwedzkiego gdzie tungs ten oznacza ciężki kamień.

Wolfram jest jednym z pierwiastków przejściowych. Czysty wolfram jest srebrzystobiałym i kowalnym metalem. Zanieczyszczony, techniczny wolfram jest stalowoszary, kruchy i twardy. Pierwiastek ten ma najwyższą temperaturę topnienia ze wszystkich metali. Tworzy związki głównie na +6, +5 i +4 stopniu utlenienia.

Występowanie: W naturze pierwiastek ten nie występuje w stanie wolnym. Towarzyszy rudom innych metali. Największe odkryte złoża wolframu występują w Południowej Korei, Portugalii, Austrii i Australii. Głównymi rudami są: wolframit (Fe,Mn)WO4, ferberyt FeWO4, hibneryt MnWO4, szelit CaWO4.

Pod względem występowania w wierzchniej warstwie skorupy ziemskiej (litosfera, hydrosfera, atmosfera) zajmuje ok. 25 miejsca (procenty wagowe).

Otrzymywanie: Metoda otrzymywania wolframu składa się z kilku stopni, których produktami są m.in. wolframian sodu (Na2WO4), kwas wolframowy (H2WO4) i trójtlenek wolframu (WO3) ostatecznie redukowany wodorem do czystego metalu. Uzyskany proszek wolframowy formuje się w sztaby i przetapia.

Wykorzystanie: Wolfram wykorzystywany jest przede wszystkim w przemyśle elektrycznym jako podstawowy budulec drutów żarzących w piecach elektrycznych, kontaktach i żarówkach. Stosowany jest również jako składnik stopów z żelazem (daje stali wytrzymałość). Stale w wolframem służą do produkcji m.in. narzędzi tnących.

Pełny artyluł dostępny jest dla zarejestrowanych użytkowników.

Free Joomla! templates by Engine Templates